Proces powstawania Ewangelii w ich ostatecznym kształcie był żmudny, skomplikowany i niekiedy karkołomny. Różne przekazy, interpretacje, reinterpretacje, nawarstwiające się tradycje, łączone w jedno odrębne opowieści i słowa. Wreszcie porządkująca wszystko ostateczna redakcja. Czasem ten proces dawał efekt dość dziwny i nieźle zakręcony, czego przykładem jest dzisiejsza perykopa z Ewangelii Marka. Powtórzmy sobie krótko, co dzieje się w czytanej dzisiaj w liturgii Ewangelii. Jezus wychodzi ze świątyni, opuszcza Jerozolimę i udaje

Księga Mądrości Syracha to jedyna w katolickiej Biblii księga, której autorem jest Jezus. Nie chodzi jednak o Jezusa Chrystusa, ale o jakiegoś mędrca o takim samym imieniu, który był synem Syracha. Dla uniknięcia zamętu związanego z imieniem autora mówimy o tej księdze właśnie „Mądrość Syracha”, choć autorem jest syn owego Syracha, Jezus. Jest to też jedyna księga biblijna, której datę powstania można wskazać dość jednoznacznie i z bardzo dużą dokładnością.

W święto Najświętszej Maryi Panny Matki Kościoła czytamy fragment Dziejów Apostolskich, w którym mówi się, że w oczekiwaniu na dar Ducha Świętego pierwsi uczniowie trwali jednomyślnie na modlitwie z Matką Jezusa. Wielu egzegetów uważa, że choć obecność Maryi w wieczerniku ma niewątpliwy wymiar symboliczny, tworząc paralelę względem zwiastowania z początku Łukaszowej Ewangelii, ma także charakter reminiscencji historycznej. Bardzo możliwe, że Maryja dołączyła się do popaschalnej wspólnoty uczniów Jezusa. W każdym

Historycznie rzecz biorąc, nie ulega wątpliwości, że dwa tysiące lat temu żył i działał w Izraelu prorok i nauczyciel imieniem Jezus. Nie ulega też dyskusji, że swoim radykalnym nauczaniem i postępowaniem wzbudzał on sporo emocji, także tych negatywnych. Ostatecznie Jezus poniósł niesprawiedliwą karę śmierci w ulubionej przez Rzymian formie ukrzyżowania. Jednak ruch zwolenników Nazarejczyka po tej klęsce nie tylko nie wygasł, ale ożył ze zwielokrotnioną siłą – i to także

Sokrates, jak wiadomo, nie zostawił po sobie żadnych pism. Poglądy, styl filozofowania i w ogóle sposób życia tego absolutnie kluczowego dla kultury europejskiej myśliciela poznajemy tylko z tekstów jego uczniów, wśród których najważniejszym był Platon. W platońskich dialogach spotykamy Sokratesa, widzimy go rozmawiającego z ludźmi i wypowiadającego swoje tezy (lub raczej wyciągającego je z rozmówców). Pozostaje jednak pewien zasadniczy problem, z którym mierzą się badacze starożytnej filozofii greckiej. Otóż Platon

Jakie jest najstarsze spisane świadectwo na temat zmartwychwstania Pana Jezusa? Nie chodzi o jakąś wyrywkową wzmiankę w rodzaju: „Pan powstał”, „Został wskrzeszony”, ale o dłuższy tekst opowiadający o doświadczeniu świadków żyjącego Pana. Takim najstarszym tekstem nie jest, oczywiście, żaden tekst z którejś z czterech Ewangelii kanonicznych, ale znacząco starszy fragment Świętego Pawła z 1 Listu do Koryntian (15, 1–8). Właśnie dziś czytany jest on w liturgii. Brzmi następująco: Przypominam, bracia,

Konstytucja z 3 maja 1791 roku z wielu powodów budzi podziw. Jej pionierski charakter, wielki rozmach i integralność, wreszcie przebijająca z jej kart autentyczna troska o dobro Rzeczpospolitej, o dobro wspólne – wszystko to naprawdę robi wrażenie i jest nie do przecenienia. Jeśli do tego dodamy jeszcze dramatyczny kontekst, jakim jest zapadanie się Polski w nicość pod naporem zaborców, wtedy chwytamy już w pełni wydźwięk majowej konstytucji i nie dziwimy